Ελισάβετ ΔαΚουίν

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα απομωνομένο χωριό κάπου βόρεια της Χώρας του Ποτέ του Πήτερ του Παν  , νότια της Ατλαντίδας της μικρής της γοργόνας , δυτικά της Σκωτίας των ξωτικών και ανατολικά της Αττικής των αγριεμένων ψυχασθενών γεννήθηκε μια μέρα δίχως φεγγάρι -που αλυχτούσαν ωστόσο πεινασμένοι λυκάνθρωποι και ξυπνούσαν αιμοβόροι βρικόλακες - γεννήθηκε ένα μικρό πλάσμα με μορφή ανθρώπινη και μιλιά μπερδεμένη.Το πλάσμα ήταν γένους θηλυκού μα είχε όρεξη αρσενικού και καρδιά αερικού.Οι γονείς του πλάσματος φρόντιζαν πάντα να του προσφέρουν απλώχερα περίσσεια αγάπη που τη μοιράζονταν ισα με ένα ακόμα ανθρωπινοφανές ον.Το πλάσμα μεγάλωσε και αποφασίστηκε δια νόμου όπως συνηθιζόταν σε τέτοιες αυστηρές πολιτείες να του δοθεί ένα όνομα.Έτσι κι έγινε.Μεγαλώνοντας όμως το μικρό κοράσιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το όνομα αυτό δεν ήταν γραμμένο για εκείνο και το βάραινε.Δεν έλεγε όμως τίποτα.Αφήνοντας ακόμα λίγα χρόνια να περάσουν , όλοι στο χωριό είχαν καταλάβει ότι κάτι κακό συνέβησε στο πλάσμα απο τη στιγμή που οι γονείς του το έφεραν σπίτι.Σπάνια μιλούσε , είχε όλο κι όλο δύο φίλες απο τις οποίες η μια ήταν η αδερφή του και οι άλλη η μαμα του , μια αρκετά ιδιόμορφη ασθένεια μπήκε στο δρόμο του για να μείνει μαζί του μια για πάντα , μα πάνω από όλα έκανε φευγαλαία και απρεπή όνειρα.Κατά καιρούς σκέψεις τρομακτικές και παράξενες για το μικρό χωριό έκαναν την εμφάνιση τους στο μυαλό της.Κάπου στα 10 οι σκέψεις άρχισαν να πιέζουν τόσο το κεφάλι της που με ορμή σαν χείμαρρος ξεχύθηκαν σε ένα μικρό μπλε πενηντάφυλλο τετράδιο.Πέρασε καιρός και το αλλοπρόσαλο πλάσμα συνέχιζε να ονειρέυεται για ισότητα , σεβασμό , ειρήνη , καλοσύνη , αγάπη και ελπίδα.Μια μέρα δίχως ήλιο που τα πάντα φάνταζαν μουντά και μια βόμβα έσκασε απο τον ουρανό στο διπλανό χωριό η θλίψη και η οργή μέσα της φούντωσαν και με πάταγο έπεσαν στις τελευταίες σελίδες του τετραδίου.Η συνείδηση έκανε παρέα με τη λογική και το συναίσθημα.Έπρεπε να αλλάξει τον κόσμο.Το τετράδιο γέμισε.Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένας άνεμος θαρραλέος φύσηξε και μετάφερε τις έγγραφες σκέψεις μακριά.Ένας χωρικός κατάκοπος  τις βρήκε πεταμένες στην κεντική πλατεία του χωριού και με τα λίγα γράμματα που ήξερε διάβασε λέξεις όπως δημοκρατία , δικαιοσύνη , ισονομία , φροντίδα , φυλετική ισότητα , συνεργασία  και κοινωνική αλληλεγγύη που τον τρόμαξαν.Πριν προλάβει η κοπέλα να πάρει πίσω το πολύτιμο τετράδιο της όλος ο κόσμος της μικρής κοινότητας είχε συγκεντρωθεί στην πλατεία του δημαρχείου. 

"Αυτά τα πράγματα είναι εξωφρενικά.Δεν ξέρω τι διαγωγή πρέπει να έχει λάβει για να τολμά να ξεστομίζει τέτοιες απαγορευμένες λέξεις." φώναξε ταραγμένη μια κουτσομπόλα νοικοκυρά με τα χέρια σταβρωμένα που ποτέ δεν έμαθε να κρατά σφραγισμένους άχρηστους σχολιασμούς.

"Είναι μάγισσα το δίχως άλλο.Ήταν ξένη απο την αρχή , το ξένο δηλητηριάζει την κοινότητα μας , καταστρέφει τις καλλιέργεις με τις αρρώστιες του , μολύνει το νερό μας και με κατάρες αρρωσταίνει τα παιδιά μας μπαίνοντας στο μυαλό τους.Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως το κακό έχει τις ρίζες του στις ασθένειες που μπαίνουν στον άνθρωπο ως ξένο σώμα.Πρέπει να φύγει." συμπλήρωσε με στόμφο ο νεόπλουτος γιατρός της κομιτείας κρατώντας στο χέρι του χάρτες με αλχημιστικά φίλτρα , δώρο του μέγα μάγου της χώρας.

"Κύριοι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχει εξήγηση για την ύπαρξη τέτοιων παραλογισμών.Δεν μπορούμε να κατηγορούμε δαίμονες και άυλες υπάρξεις.Είναι ασθένεια το δίχως άλλο αγαπητέ δόκτορα μα...πρέπει να σκεφτούμε αυτό: Είμαστε πολιτισμένοι και προοδευτικοί άνθρωποι , μπορούμε να αγκαλιάσουμε αυτές τις άσχημες λέξεις μέχρι να της κάνουμε όπως ακριβώς πρέπει να είναι.Δυστυχώς θα συμφωνήσω ότι πρέπει να φύγει το μολυσματικό στοιχείο απο ανάμεσα μας."  φώναξε απο το πουθενά με θράσσος και βλέμμα σίγουρο και βαθύ ο πιο έμπειρος  , γραμματισμένος και σπουδαίος κύρηκας του χωριού , που μανιωδώς έψαχνε το νέο θέμα για την επόμενη διακύρηξη που ο βασιλιάς του υπαγόρευσε να βρει και να τροποποιήσει με την πρώτη ευκαιρία , ώστε να ευχαριστήσει τους υπηκόους του που πλήρωναν πρόθυμοι ογκώδεις φόρους υποτελείας.Ξάφνου πετάχτηκε ένας σκλαβος που θέριζε κάποιο χωράφι εκέι κοντά και εναντιώθηκε στον κήρυκα.Υποστήριξε με πάθος τις απελευθερωτικές ιδέες.Η αρχή έγινε και πολλοί σαν και του λόγου του ξεκίνησαν επανάσταση στο πλευρό του.Το πλάσμα μέσα σε όλη αυτή την αναμπουμπούλα κατάφερε να κρυφτεί και περίμενε να φανεί ο ήλιος.Τελικά τρεις μέρες μετά απο έναν επαναστατικό αγώνα ο βασιλιάς έβαλε τον γαραμματισμένο κύρηκα να διακυρήξει , εκπροσωπώντας τον , ειρήνη  παραδεχόμενος έτσι την ήττα του.Μαζί με ονομαστούς στρατηγούς προσέφερε στους επαναστάτες δώρα και θησαυρούς που εκείνοι ούτε τολμούσαν φαντάζονταν.Λίγο ήθελαν για να αγαπήσουν το λαοπλάνο βασιλιά και σύντομα με μάτια θολωμένα απο τα δάκρυα της ευφήμερης χαράς επέστρεψαν οικιοθελώς και μάλιστα χαρούμενοι στη δουλειά τους.Το περίεργο πλάσμα παρακολουθούσε από κοντα.Οι βόμβες συνέχιζαν να πέφτουν.Δε μιλούσε.Κανείς δεν το έκανε.Πέρασαν όμως χρόνια που ζούσε κρυμμένη χωρίς να το καταλαβαινει ώπου μια μέρα με ήλιο και φεγγάρι ολόγιομο η αδερφή της της έκανε δώρο ένα σημειωματάριο.

"Μην τα παρατάς.Αν δεν το κάνει εσύ , δεν το κάνω κι εγώ , ο κόσμος δε θα σωθεί από κανέναν... " το πλάσμα έγνεψε συγκαταβατικά με ένα χαμόγελο να λάμπει στο πρόσωπο του.Πήρε από το χέρι την αδερφή του και ξεκίνησαν ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να βρουν περισσότερους.Χέρια πολλα ενώνονταν.Πίστευαν ότι θα τα καταφέρουν.Και ακόμα το πιστεύουν γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία , ξεψυχά λίγο μετά από το τελευταίο θρήνο της πίστης.Μέρα με τη μέρα αποκτά δύνα,η παίρνει κουράγιο.

Άλλαξε πολλα πάνω της όσο ζούσε με τα ξωτικά μέσα στο δάσος.Αποφάσισε να ακολουθήσει αυτό που της άρεσε, αυτό για το οποίο ήταν σίγουρη ότι ήρθε στον  μάταιο τούτο κόσμο  και να διαγράψει ότι την βασάνισε.Έγινε βασίλισσα κάπου ανάμεσα στους κόσμους όπου γεννήθηκε δεκαεννέα μόλις χρόνια πριν.Έγινε αυτό που είναι τώρα και είναι περήφανη να αποκαλεί με το αγαπημένο όνομα της βασίλισσας.Αυτή είναι λοιπόν η γνήσια δίχως αμφιβολία Ελιάβετ ΔαΚουίν!

Η μικρή και φαντασμένη Κουίν έχει μια και μόνο αποστολή , έναν αυτοσκοπό αν ακούγεται καλύτερα στα αυτιά σου αναγνώτη.Να σώσει τον κόσμο ή έστω να τον αλλάξει αισθητώς ελάχιστα και δε θα συμβιβαστεί με λιγότερο από αυτό.Η Κουίν έχει επίσης ένα όνειρο απο τοσο δα πλάσμα , να γράφει ό,τι σκέφτεται με μια λογοτεχνική μορφή ακολουθώντας τη μόνη τέχνη που κατάφερε ποτέ να δεχθεί στην αγκαλιά της ως επίδοξος δημιουργός της και οχι απλώς ένας εντυπωσιασμένος θεατής της.Για εκείνους που ενδιαφέρονται να ακούσουν τη φωνή της και να της δώσουν μια ευκαιρία αφιερώνοντας λίγο χρόνο να ασχοληθούν με το αιώνιο ερώτημα ΄τι να εννοεί ο ποιητής  -αν μπορώ να χαρακτηρίσω την ΔαΚουιν ποιήτρια -  ' , μια εξαιρετική ιδέα θα ήταν να διαβάσετε τις πλάνες του μυαλού της που εν τέλει στριμώχηκαν σε μια προς το παρόν ιστορία.Με νέα κεφάλαια κάθε εβδομάδα θα μπορείτε να μένετε συντονισμένοι με τα καλπάζοντα ονειροπολήματα της,Αρχίζοντας με το αισιόδοξο μόνο απο τον τίτλο 'Φοβάσαι τον θάνατο; ' αχνοφαίννται ίσως κάποιες προοπτικές.Όσοι αναγνώστες , μη διστάσετε να ταϊζεται με τα σχόλια σας την Ελισάβετ τη βασίλισσα!  Σας χαιρετά βασιλικά και σας δίνει την ευχή της!