Φοβάσαι τον θάνατο; Κεφάλαιο 2
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα , όπως και οι μήνες.Δεν άργησε να τελείωσει το καλoκαίρι και οι επισκέψεις της οικογένειας ΜάκΒεθ έγιναν ρουτίνα.Όσο απεχθανόταν η Έυα την Κάθριν και την αξιολάτρευτη μεχρι αηδίας κόρη της , τόσο αυτές έρχονταν.Μάλιστα , μια καλοκαιρινή μέρα , της έκαναν δώρο ένα πανάκριβο ρολόι.Εκείνη κοίταξε την συσκευασία υποτιμιτικά κουνόντας απογοητευμένη το κεφάλι της.Δεν μπορούσε να ανεχτεί τέτοια συμπεριφορά.Πίστευαν οτι μια επίδειξη πλούτου σαν το αντικείμενο που κρατούσε στα χέρια της , θα μπορούσε να εξαγοράσει τη συμπάθεια της;Πήρε το δώρο της και επιδικτικά το έριξε μέσα σε ενα ποτήρι με νερό ώστε να κάνει σαφές το αιτιμά της να την αφήσουν ήσυχη.Η Κάθριν έβλεπε απογοητευμένη , σχεδόν έτοιμη να κλάψει θα έλεγε κανείς , την προσππάθεια της να την προσεγγίζει να πιάνει πάτο και μαζί με το περίτεχνο ρολόι να βγάζει μπουρμπουλίθρες.Όσο και αν προσπάθησε να την λογικέψει ο πατέρας της η γνώμη της παρέμενε αμετάβλητη.Επιπλήχθηκε φυσικά για την παράλογη συμπεριφορά της , πράγμα που την πείσμωσε ακόμα πιο πολύ...
Επιτέλους έφτασε ο πιο υπέροχος μήνας.Ο Σεπτέμβρης.Σηματοδοτεί την έναρξη μας νέας χρονιάς , σχολικής , επαγγελματικής , οικογενειακής και όλες τις συναφεί χαρές της ζωής.Αν και στους περισσότερους ανθρώπους δεν άρεσε ιδιαίτερα η ιδέα του σχολείου , η Έυα πέταγε απο την χαρά της.Τουλάχιστον για ό,τι σήμεινε για εκείνην το σχολείο.Θα συναντούσε πάλι την δεσποινίς Λόλα την καθηγήτρια των γαλλικών και ισπανικών της ,τον κύριο Τζόρτζ τον φυσικό της , την λατρεμένη της μαθηματικό κυρία Ράιλυ που επέμενε να ακούει μόνο στο Ράλ και την κυρία Καμίλ την προπονήτρια της.Τους αγαπούσε όλους όσο κάποιος αγαπά τους φίλους του , μιας και δεν είχε το περιττό αγαθό που προσφέρουν , πέρα απο την Ντόροθυ που έμενε σε ενα σχετικά κοντινό σπίτι και τον κύριο Πασκάλ , τον ηλικιωμένο που επέμενε να συντροφεύει και να παίρνει λίγη απο την μιζέρια της μοναξιάς της ηλικίας του.
κ.Χοκινς "Καλή μου είσαι έτοιμη;Απο στιγμή σε στιγμή θα έρθει η δεσποινίς Λόλα."
Έυα "Ναι.Μπαμπά πότε θα γυρίσεις;"
κΧ"Πιστεύω οτι μέχρι την Τετάρτη θα έχω επιστρέψει.Την Πέμπτη θα κάνουμε λογοτεχνία , να έχεις κάνει επανάληψη."
Ε"Ναι σίγουρα.Φυσικά εννοώ!"
κ.Χ."Ελπίζω.Μπορεί να έρθουν αύριο η Κάθριν και η Άρια.Θα έχουν και μια έκπληξη."
Ε"Μόνο με την παρουσία τους θα με εκπλήσσουν." Ειρωνεύτηκε.
κΧ."Δεν καταλαβαίνω αυτή την αποστροφή σου.Είναι πολύ καλές και οι δύο."
Ε"Ολόκληρος ψυχολόγος , εμένα δεν καταλαβαίνει;"
κ.Χ.''Μα αυτό εννοείται.Η κόρη μου είναι ειδική περίπτωση." απάντησε και άρχισε να την γαργαλάει.
"Λοιπόν θα χάσω το πλοίο και σε τρεις ώρες πρέπει να βρίσκομαι στη σχολή."
Ε"Δεν κουράζεσαι να ταξιδεύεις δύο ώρες με το καράβι και άλλη μια ώρα οδικώς για να κάνεις στο τέλος μερικές ώρες διάλεξη;"
κ.Χ."Ναι φαντάζομαι πως κουράζομαι.Αλλα μετά έρχομαι εδώ και θυμάμαι για ποιον λόγο χαλάω τον μισό μισθό μου στο ταξίδι.Να πάρει χαλάω το μισό μισθό μου στο ταξίδι... " απάντησε σκεπτικός και χάιδεψε τα μαλλιά της μικρής του πριγκίπισσας.
"Να είσαι φρόνιμη και να ακούς την Ρούθ.Α και μην ξεχάσεις το ραντεβού σου με τον κύριο Ντόλευ."
Ε" Θα πάω στον Τζός;" ρώτησε προσπαθώντας να καταπνίξει ενα κύμα ενθουσιασμού.
κ.Χ."Χαίρομαι που έχεις αυτη την οικιότητα.Αλλα μην το παρακάνουμε έτσι;Θα σε δω την Τετάρτη αγάπη μου!" είπε αποχαιρετώντας την.
Η κοπέλα δεν μπορούσε να σταματήσει να χαμογελάει.Συμπαθούσε πολύ τον 'κύριο Ντόλευ'.'Ισως περισσότερο απο ότι έπρεπε να συμπαθεί κανείς τον ψυχολόγο του.Είχαν να κάνουν συνεδρία περίπου εναν μήνα.Ο πατέρας της πίστευε οτι θα την βοηθούσαν πολύ αυτες οι συναντήσεις αν και δεν τις επιδίωκε.Την προηγούμενη φορά αφορμή στάθηκε το αδικοχαμένο ρολόι.Φυσικά εκείνη ακόμα υποστήριζε ότι έκανε το σωστό.
Περίμενε αρκετή ώρα μέχρι να έρθει η καθηγήτριά της.Ακούστηκε ο γνωστός ήχος του κουδουνιού και η Έυα έτρεξε να την υποδεχτεί.Από το άνοιγμα ξεπρόβαλε μια αδύνατη φιγούρα.Τα ξανθά μαλλιά της έφταναν κάτω απο την μέση με τιρκουάζ ανταύγες να πετάγονται ατίθασα απο'δω κι απο'κει.Μέσα απο τα μεγάλα μαύρα γυαλιά της φαίνονταν τα αμυγδαλωτά γαλάζια μάτια.Αγκάλιασε σφιχτά την μαθήτρια της και της χάρισε ένα λαμπερό χαμόγελο ,αφήνοντας το δώρο της στο τραπεζάκι.Μάλλον θα ήταν κανένα βιβλίο γαλλικών , συμπέρανε.
Πέρασε αρκετή ώρα , κουβεντιάζοντας πριν αρχίσει το μάθημα , σχετικά με το καλοκαίρι πίνοντας τσάι και χασκογελώντας.Ένιωθε πραγματικά υπέροχα όταν είχε κάποιον να την ακούσει ή έστω να κάνει ότι την καταλαβαίνει.
Λ"Γλυκιά μου , ο πατέρας σου θα έχει σκεφτεί αρκετά για να σου τις συστήσει.Και πρέπει να είναι πολύ σημαντικές για τη ζωή του.Η Κάθριν τουλάχιστον." Είπε με μια δόση εκνευρισμού , μπήγοντας τα νύχια της στο μράτσο της καρέκλας.Αν δεν ήξερε οτι η καθηγήτρια της έχει δεσμό θα ορκιζόταν ότι ζήλεψε.
"Το θέμα είναι ότι κανένας δεν θα πάρει την θέση ούτε της μητέρας σου , και πρωτίστως ούτε την δική σου." συνέχισε καθησυχαστικά, διαισθανόμενη αμέσως την ανησυχία της. "Αρκετά χαζέψαμε.Ας αρχίσουμε τώρα."
Σύντομα έπεσε το μαύρο πέπλο της νύχτας στο κάστρο.Η δεσποινίς Λόλα είχε φύγει ώρα.Η Εύα καληνύχτισε την Ρούθ και κατευθύνθηκε στο δωμάτιό της.Βυθίστηκε στο κρεβάτι κοιτάζοντας τον ουρανό του προσέχοντας τα μικρά αστέρια που σχεδίαζαν τα χρώματα στη κουρτίνα.Έκλεισε με τα μάτια περιμένοντας την επόμενη μέρα γεμάτη προσδοκίες.
~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~
Ξύπνησε πρίν ακούσει το ξυπνητήρι απο το άγχος.Κατέβηκε βιαστικά την σκάλα και πήρε το πρωινό της.Συζήτησε λίγο με την Ρούθ ώσπου έφτασε ο κύριος Τζόρτζ.Η Έυα έπαιζε με το ρολόι μέχρι να τελειώσει το ανούσιο για αυτην μάθημα του.Είχε ακόμα πολύ ώρα μέχρι τις έξι που ήταν το ραντεβού της.Άνοιξε την πόρτα για να βγει στην παραλία , όταν ένα μαλλιαρό πράγμα έπεσε με φόρα πάνω της και άρχισε να την γλείφει.Άκουσε τα γαβγίσματα και έπειτα είδε τη μουσούδα του τεράστιου λυκόσκυλου που της επιτέθηκε.Άρχισε να το χαιδεύει χαρούμενη.Δεν είχε ιδέα πως βρέθηκε εκεί αλλα δεν μπορούσε να αντισταθεί στα χνουδωτά παιχνιδιάρικα σκυλάκια(τρόπος του λέγειν σκυλάκι).Τις ελάχιστες στιγμές χαράς επισκίασε μια κρύα αύρα που την πλημμύρισε.Δυστυχώς δεν ήταν άγνωστη αυτη η αύρα.Σηκώθηκε απ'το έδαφος και αντίκρησε την πηγή αυτού του δυσάρεστου συναισθήματος.Η μικρή Άρια στεκόταν πλέον πίσω απο τον σκύλο:"Σέρλοκ!Έλα εδώ αγόρι μου.
"Καλημέρα Εύα.Συγγνώμη , ελπίζω να μην σε τρόμαξε."
Ε"Οχι , περίμενα μια τέτοια επίθεση με το που ανοίξω την πόρτα." ειπε ενοχλημένη , οχι με τον σκύλο αλλά με το αφεντικό του.Τους έβλεπε μαζί και απορούσε πως ενα κοριτσάκι ένος μέτρου μπορούσε να κουμαντάρει ενα σκυλί που ήταν αν οχι πιο ψηλό , στο ίδιο ύψος με αυτήν. Η Άρια γέλασε χαριτωμένα , παίρνοντας την ειρωνία της σαν πλάκα.Πίσω απο την μικρή εμφανίστηκε απο το πουθενά η ακόμα πιο αντιπαθητική μητέρα της , κρατώντας μια κούτα.
Κάθριν"Χρυσό μου , μας περίμενες;Τι κάνεις;" Της είπε το ίδιο γλυκά με την κόρη της.Εκείνη αρκέστηκε σε ένα ξερό 'καλά' και συνέχισε την πορεία της προς την παραλία.
Α"Ευααα , μπορώ να έρθω κι εγώ μαζί σου;" ακούστηκε παρακλητικά η φωνή του μικρού κοριτσιού.
Κ"Άρια , άσ'την.Μπορεί να θέλει να μείνει λίγο μόνη της.Ελα να με βοηθήσεις να μαγειρέψουμε με την Ρουθ.Έχουμε να τακτοποιήσω και τα πράγματα."
Α"Εντάξει.Έρχομαι." είπε στεναχωρημένη. Η Εύα γύρισε με αργές κινήσεις και μουρμουρώντας διστακτικά προσπάθησε να φανεί φιλική :
Ε"Έλα αν θες.Θα περπατήσω λίγο στην παραλία." μη θέλωντας να δώσει κι άλλη αφορμή στον κύριο Χόκινς για 'πειθαρχικό έλεγχο' κατέληξε με την Άρια εγκατεστημένη δίπλα της.Πάλι αυτό το συναίσθημα.Ήταν σίγουρα η ιδέα της.Ποτέ κανείς δεν της εξέπεμπε τόσο αρνητική ενέργεια.Κοίταζε το κορίτσι , και αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί έμοιαζε με μικρό αγγελάκι τόσο σε συμπεριφορά όσο και σε εμφάνιση.Μόνο οι ξανθές μπουκλίτσες της έλειπαν.
Α"Χαίρομαι πολύ που έχω μια μεγάλη φίλη.Ξέρεις για κάποιον λόγο δεν έχω πολλούς φίλους.Οι περισσότεροι με αποφεύγουν.Μόνο τέσσερις φίλες έχω.Την Έμμα , την 'Ιλιθ , την μαμά μου και εσένα.'' Άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα. ' όχι Ευα , δεν θα πέσεις με τέτοια.' είπε απο μέσα της.
Α"Εσύ με έχεις φίλη;" την ρώτησε σφίγγοντας της το χέρι και καρφώνοντας το βλέμμα πάνω της.
Εκείνη την παρατηρούσε ανήμπορη να κάνει διαφορετικά.Τα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα αποκλύπτοντας τα όμορφα χρώματά τους.Το ένα ήταν γαλάζιο και το άλλο κάτι ενδιάμεσα σε γκρί και κίτρινο θολό.Ήταν εξαιρετικά σπάνια η διχρωμία στα μάτια.
Ε"Ούτε εγώ έχω πολλούς φίλους...Άρχισε να φυσάει , καλύτερα να πάμε μέσα."ανακοίνωσε αποφεύγοντας να απαντήσει στην ερώτηση της.
Α"Εσυ με έχεις φίλη;" επέμεινε και την κοίταξε επεξεργαστικά με τρόπο που την έκανε να ανατριχιάσει.Σιωπή πάλι.Έτσι αμίλητες γύρισαν στο σπίτι όπου έφαγαν στη μεγάλη τραπεζαρία.Είχαν ήδη όλοι πάρει τις θέσεις τους για το γεύμα αγέλαστοι και σιωπιλοί ώσπου .σε κάποια στιγμή πήρε τον λόγο η Κάθριν.
Κ"Ο πατέρας σου μου είπε ότι έχεις να πας κάπου το απόγευμα.Θα σε πάω εγώ αν δεν έχεις αντίρρηση." Προτιμούσε να πηγαίνει μόνη της μέχρι εκεί.Συνήθως ερχόταν ο κ.Ντόλευ αλλα τους δύο τελευταίους μήνες είχε πείσει τον πατέρα της να πηγαίνει η ίδια για να κάνει και την βόλτα της στη μικρή πόλη.
Ε"Αν και προτιμώ μόνη μου , σήμερα δεν θα με πείραζε να με πας εσύ."
Κ"Αλήθεια;" έκανε έκπληκτη η νεαρή γυναίκα.Ούτε η ίδια πίστευε ότι επιτέλους η πεισματάρα έφηβη αποφάσισε να δείξει κάποια διάθεση για συμβιβασμό.
"Ναι...Ετσι λέω." είπε και σηκώθηκε απ'την καρέκλα της.
Ανέβηκε στον πάνω όροφο και έκανε ενα ζεστό μπάνιο.Προσπάθησε να ξεμπερδέψει τα σγουρά κατακκόκινα μακριά μαλλιά της χωρίς αποτέλεσμα.Έπιασε την φράτζα της με μια μαύρη κορδέλα και έβαλε μια λεπτή στρώση μολύβι.Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη.Το αριστερό προφίλ της ήταν πολύ όμορφο.Φαίνονταν τα ανοιχτά πράσινα μπερδεμένα μάτια και οι φακίδες της.Τα μαγουλά της είχαν αρχίσει ήδη να παίρνουν ενα ροζ απαλό χρώμα. Έκλεισε τα μάτια της και γύρισε το πρόσωπο από το δεξί προφίλ.Το μισό μάγουλό της ήταν καμμένο , μέχρι το αυτί της , όπως και το μπράτσο της.Είχε σκεφτεί άπειρες φορές να κάνει πλαστική αλλά το μετάνιωνε αμέσως.Αυτό ήταν μια ανάμνηση , ένα παντοτινό σημάδι πάνω στο σώμα της που δεν θα την άφηνε ποτέ να ξεχάσει την μαμά και τον μικρό αδερφό της.Ένιωθε ότι με αυτον τον τρόπο θα κουβαλούσε πάντα μέσα της ενα κομμάτι τους.Έστω και αυτό της τραγική τους κατάληξης.Έβγαλε την κορδέλα και πήγε στο δωμάτιο της για να ντυθεί.Το μαύρο είχε γίνει το μοναδικό χρώμα στην ντουλάπα της από καιρό.Μόνο μια μωβ ζακέτα έκανε τη διαφορά.Κουμπώνοντας την καλά σε μια προσπάθεια να αντισταθεί στο παγωμένο κλίμα του φθινοπώρου , βγήκε απο το δωμάτιο της.Πριν κατέβει τις σκάλες άκουσε ψιθύρους.Τους ακολούθησε παραξενεμένη και έφτασε στην στη σκάλα που οδηγούσε στον πύργο.Ανέβηκε και άνοιξε την ξύλινη πορτα.Είδε την Άρια να κάθετε πάνω σε μια πολυθρώνα.
Α"Τι είναι εδω;" Ρώτησε την Εύα -η οποία ήταν σίγουρη οτι μπήκε αθόρυβα για να μην την ακούσει- δίχως να πάρει το βλέμμα της απο τον όμορφο πίνακα.
Ε" Βγες , έξω τώρα!!Κανείς δεν μπαίνει εδώ.Το κατάλαβες κακομαθημένο;"
Η Άρια γύρισε απότομα προς το μέρος της και την πλησίασε απειλητικά.
Α"Πάλι δεν μου απαντάς στην ερώτηση μου." είπε ψυχρά και με κάτι μοχθηρό στον τόνο της.
Α"Συγγνώμη δεν το ήξερα.Ελπίζω να μην θύμωσες." της απευθύνθηκε αλλάζοντας πάλι το ύφος της σε άκακο όπως πάντα και ανενόχλητη βγήκε απ'το δωμάτιο.Η Έυα σοκαρισμένη και ακόμα νευριασμένη κλείδωσε την πόρτα , ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον τελευταίο πίνακα της μητέρας της.Δεν πρόλαβε ποτε να τον ολοκληρώσει.Έλειπαν μερικές σκιές και χρώματα , ωστόσο ήταν το πιο υπέροχο δημιούργημα της.
~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~~~~ ~~~~~~~~~
Ε"Καλησπέρα κύριε Ντόλευ." Χαιρέτησε ανυπόμονα τον νεαρό άντρα που της άνοιξε την πόρτα.
"Καλησπέρα δίδα Χόκινς." Απάντησε στον χαιρετισμό της πιο συγκρατημένα.
Ε"Μην ανησυχείς , έχει φύγει."
"Περάστε." της έγνεψε ανακουφισμένος.Η Έυα μπήκε με άνεση στο σπίτι του και πέταξε το τσαντάκι της στο πάτωμα , ξαπλώνοντας πάνω στον καναπέ.
Ε"Ποιο είναι το σημερινό θέμα της συνεδρίας μας;" είπε περιπαιχτικά.
"Εύα , τα πράγματα δεν είναι τόσο αστεία.Ο μπαμπάς σου έχει δεί μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά σου απο τότε που ήρθε η Κάθριν..."
Ε"Να χαρείς , μην αρχίζεις.Τα ξέρω...Πρέπει να το πάρω πιο θετικά και να την γνωρίσω καλύτερα , και αφού είναι επιλογή του πρέπει να την σεβαστώ και να μην το σκέφτομαι σαν να θέλει να πάρει την θέση κανενός αυτή η.... Καθριν.Γι'αυτο ήρθα;"
"Υποτίθεται πως ναι.Δηλαδη ναι σίγουρα γι'αυτο."
Ε"Ναι αλλα νομίζω οτι τα ξέρω αυτα."
"Ευα , είμαι ο ψυχολόγος σου.Το ξέρεις οτι κινδυνεύω να χάσω την δουλειά μου έτσι;"
Ε"Ναι , και την προηγούμενη φορά δεν κινδύνευες;" είπε ενοχλημένη και κάθισε κανονικά στον καναπέ σοβαρεύοντας.
Ε"Λοιπόν ορίστε , να σας φέρω μήπως και το μπλοκάκι σας κύριε Ντόλευ;"
"Μην νευριάζεις.Σε παρακαλώ." προσπάθησε να της αλλάξει διάθεση και κάθισε δίπλα της.
Ε"Μα βέβαια.Οπως θέλετε θα είμαι.Θα φέρω και τις οδηγίες χρήσης μου την επόμενη φορά.Υπάρχει κάτι άλλο που θέλετε να κάνω;"
"Προς το παρών να σταματήσεις να μιλάς." της έκανε το αίτημα του και την τράβηξε απότομα πάνω του χαρίζοντας της ένα ατέλειωτο φιλί.
"Εκτός απο την δουλειά μου θα χάσω και το μυαλό μου με εσένα."
Ε"Το ελπίζω." του ψιθύρισε δαγκώνοντας του ελαφρά το χείλος.
"Οχι να το πάρεις πάνω σου , αλλά το ξέρεις ότι μου έχεις γίνει μικρή εξάρτηση;Θέλω να σε έχω στην αγκαλία μου μέχρι να σε σκάσω.Εννοώ να κάνεις μπαμ.Και μετά έχω σκεφτεί και δυο τρια πράγματα ακόμη." παραδέχτηκε ξέροντας ότι στο μυαλό του η εξάρτηση ακουγόταν πιο τρομακτική απο αυτό που της περιέγραφε.
Ε"Δυο τρία πράγματα;Θα τα ακούσω μετά χαράς.Αλλά μη με σκάσεις." τον βεβαίωσε με παιχνιδίσματα στη φωνή της πριν κολλήσει πάνω του ψάχνοντας την αμολογουμένως σχετικά παγερή για εκείνη αγκαλιά του.Παρόλαυτα ήταν ό,τι πιο ζεστό από τον υπ΄λοιπο κόσμο της.Απολάμβανε όσο μπορούσε αυτό το όμορφο πράγμα που ζούσε.Δεν ήξερε τι ήταν.Από την πρώτη στιγμή γνώριζε ότι έβαζε τον ευατό της να περιπλανηθει σε άγνωστα μονοπάτια.Δεν ονόμαζε αγάπη τον Τζός.Ίσως ούτε έρωτα.Χαιρόταν ωστόσο που είχε πάντα την αμέριστη προσοχή του και την έκανε να νιώθει σημαντική.Ο πατέρας της πολλές φορές δεν αρκούσε στη μοναξιά της , που όσο κι αν της άρεσε , πού και πού της δημιουργούταν η ανάγκη να την σπάσει.Ο ψυχολόγος , της χάριζε την παράξενη- σχεδόν- σχέση που επιζητούσε.Φυσικά υπήρχαν φορές που αναρωτιόταν αν πράγματι ζητούσε κάτι τέτοιο.Ύστερα θυμώταν ότι δεν ζητούσε τίποτα από κανέναν , μη μπορώντας αχάριστα να διαχειριστεί τα μισοάδεια πάντα που της δίνονταν.Μετά πάλι κατάθλιψη.Και μετά ανάγκη για ένα ελάχιστο συναίσθημα διάφορο της λύπης.Ο Τζος δεν ήταν χαρά , δεν ήταν αδιαφορία , ήταν απλώς διάφορο της λύπης χωρίς να ήταν απαραιτήτως αντίθετο αυτής.Για κάποιους , για εκείνους τους κάποιους χωρίς τη ρομαντική καρδιά και τη φαντασία , θα φάνταζε ένα περίεργο εφηβικό όνειρο.Μάλλον πράγματι και στους έχοντες πιο λογική και προσγειωμένη καρδιά θα φάνταζε περίεργο.Από την άλλη η Εύα αποτελούσε ένα παράξενο εφηβικό όνειρο. Ποιος έλεγε ότι δεν ήταν περίεργη ή ότι δεν επιτρεπόταν στον κόσμο της η μοναδική φυσιολογικότητα της;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου